DERS: HAYATTAKİ DEVAMSIZLIK

Eski cutemelonism sonradan devşirme kavunmedia her zaman yayınlanan bir dergi gibi benim için. Şaka gibi 30 Kasım 2012'de başladım. Şaka gibi olan başladığım tarih sanıyorsunuz ama şakanın alt sekmesi 2012'de blog yazısı yazmak üst tabaka işiydi. Şuanda blog yazmak yada okumak yeni nesil için sıkıcı. Artık şaka olan 2012 de başlamış olmam mı yoksa 12 yılda olan değişim mi?

    Ordan oraya atlayacağım yazı tarzımla konuşmak istiyorum. 

   -Çalışma Hayatı ve Genç Görünüm; Çalıştığınız süre ile kişisel görüntünüz arasında bir etkileşim var. Çalışmaya ne kadar erken başlamışsanız yaşlı ne kadar geç başlamışsanız genç görünüyorsunuz. Başlarda inanmıyordum. Çalışma hayatına çok geç başladım ve nereye gidersem gideyim herkes istisnasız genç göründüğümden bahsediyordu. İki bağlam arasında gerçekten bir etkileşim olduğunu gördüm. Maalesef çalışmaya geç başlayanlar erken başlayanlara göre daha genç görünüyor. Peki çalışma hayatına geç başladığım için pişman mıyım? Evet hem de çok. Kendinizi çözebilmiş biri değilseniz okul okurken bile çalışmanızı tavsiye ederim. Okul bittiği gün hayatta tek kaldığınız gündür, asla unutmayın. Hayatın gerçeklerini o gün göreceksiniz. Hocalarınız "bu sıraların değerini bilin" der ya işte o gün anlayacaksınız. Eğlenmek, şakalaşmak, gezmek olarak algılıyordum fakat hayatımı kurtarmam gerektiğini anlayamamıştım.

    -Üniversite Yılları: Boşluk mu, Geleceğin Köleliği mi?; Bir boşluk. 2 yıl okuyanlar meslek sahibi, 4 yıl okuyanlar geleceğin kölesi. 4 yıllıkların maalesef staj, deneyim, torpil peşinde ter döktüğünü göreceksiniz.

    -Doğru Deyim; Deyim ve klişe sözlerden pek hoşlanmam. Ama bir tanesi sessizce düşünmeme, kendi kendime gülmeme sebep oluyor. "Fazla tevazu'nun sonu vasat adamdan nasihat dinlemektir." Çok zıt veya susturucu karakter değilseniz yazdığım deyimin gerçeklerini yaşayacaksınız. Yaşamamaya çalışın. Yoksa bir noktada sizden bin kat aptal kişilerden tavsiye alacaksınız.

    -Başarının Etkileri; Ne yaparsan yap bir şeyler başarmaya çalış. Takdir edilmesen de, değersiz görsen de kendi kendine bile olsa bir şeyler başarmaya çalış. Mesela hiçbir şeyim olmasa bile büyüttüğüm tonlarca yazı yazdığım bir bloğum var diyebiliyorum. Dalgamı geçiyorlar, geçsinler. İster sosyal medyada ister evinde. Bir şey başar.

    -Yatırım; Muhtemelen en saçma ve sen artık yaşlanmışsın dedirtecek madde. Şuan öyle geliyor peki ya sonra? Basit bir örnek ile anlatacağım. Yazı yazmaya başladıktan 2 sene sonra Google hissesi alsaydım 2014'de 28$ 2024'de 165$ %490 artış demektir. 10 yıl önce yapacağınız minik yatırım 10 yıl sonraki sizi çalışmaktan kurtaracak. Eminim ki bu yazının %sayıca.çok.kişice gülünç geleceğinden.

    -AŞKHayatı; Aileniz sizi dünyaya getirdiği için önem verir ama sevdiğiniz kişi sizi seçtiği için önem verir. Ailenizin isteklerini yapmadığınızda muhtemelen hayırsız olacaksınız ama sevdiğiniz için yapacaklarınız size gerçek bir aile kurmanın yollarını açacaktır. Aile olmayı seçtiğiniz doğrular ile gerçekleştirin seçili olanlar ile değiştirmeye çalışmayın.

Yaşlandım mı? Belki evet. Birkaç konu dışında heyecanımı hala hissediyorum. Evin ortasında çocuk gibi dinazor sesi çıkartarak gülebilirim. Hayatta korktuğum 2 şeyden çok kez bahsettim. Belki birini düzeltmek elimde ama en önemli olanı durdurmam imkansız -güya imkansız diye bir şey yoktu- Cahit Sıtkı Tarancı'nın ölüm korkusu ile bendeki yaşlanma korkusu. Durduramıyorum. Kendim ile çözemediğim tek olgu. Psikolojisinden çıkamıyorum. Birçok konuda başarısız oldum, iş tecrübeme göre olmam gereken konumda değilim. Gülerek yada amaan diyerek unutabiliyorum. Yaşlanma konusunda olmuyor. Yaşlanma konusunun ölüm korkusu ile bir alakası da yok. Yarın öleceğimi bilsem korkmam. Ölümden sadece "başarısız" kişiler korkar. Yapabildiklerini yapamamak, ağırlaşmak, eski tat duygunu kaybetmek, görme duygularını kaybetmek, kulaklarının burnunun büyümesini hissetmek. Korkunç olan bunlar. Daha da korkunç olanı durduramıyor olmak. Özel gücüm olsa aynı kalmak isterdim.

Yaşlandığınızın ilk hissiyatını nerede anlıyorsunuz biliyor musunuz. Bundan 7-8 sene önce karmaşık şeyleri çözmeyi ve uğraşmayı çok severdim ama artık karmaşık bir oyuna girdiğimde bile hiç uğraşamam diyerek siliyorum. İşler karışık, bu yaşlar ergenlik döneminden bile tehlikeli. Neyse çok takılmak istemiyorum. Çook çook uzun zamandır sağlam bir hikaye yazasım var Hasta: serisi'ninde ötesinde belki devam yada çok daha farklı bir hikaye ile. Bu sene başarabilir miyim sanmıyorum. Ama 2025'de tekli rakamlara giriyor oluşumuz ve şansımın döndüğü senelerden birine denk gelmesi ile neden olmasın diyorum.

Kendimi "Dünya'ya Ait" Hissetmiyorum

Farklı bir zaman içerisinde yaşıyor gibiyim. Yapmacıklaştım, hissedebiliyorum. Kaç gibiyim?

Zaman çok hızlı ilerliyor. Flashback yapın; 10 sene önce 30 yaşında ki insanlar nasıldı? Bu ilginç değişimin elbette teknoloji ile bağlantısı var, fakat tek başına teknoloji bunu yaptı diyemeyiz. Geniş açıdan bakarsak herkesin teknolojiye çok hızlı uyum sağlayamadığını görüyoruz. Örneğin Türkiye şartlarında hala telefon kullanamayan yaşlılar var. Bu kesimin yetiştirdiği bir nesilde var. Gerçek o ki bundan 10 sene önce, 30 yaşlarında ki insanlar "yaşlı" insanlardı.

Zamanın içinde hızlıca hareket edip taşıyoruz. Dünya zaman dilimi, bizler akrep yelkovanız. Bizim daha hızlı hareket ediyor olmamız durumu ürkütücü hale getiriyor. Zaman dışında, düşünce ve görüş gibi fikirlerin çok hızlı tüketiliyor olması da bir sorun. Eskiden bir çok düşünce önemliyken, bir sene sonra inanılmaz saçma bir konuma gelebilir oldu. Sürece sektörler ayak uyduramadı. Mesela; Sinema sektörü? Gazetecilik? Gazeteciler dünya'ya yön verirken, kimsenin iplemediği seçenek oldular. E-habercilikten bahsetmeyin.

İnsanlara bakıyorum yapmacık. Mesleklere bakıyorum herkes yalan. Psikolojim bozuldu desem, belki de.. Hiçbir şeyin zevk vermediği bir döneme girdiğimizin farkındasınızdır. Savaşlara bakın mesela? Ülkelerin isimlerini vermeden tarafsız yazıyorum, benim umurumda değil. Bahsetmek istediğim; savaş görüntüleri oyun gibi. Yüzlerce destek kuruluşları var hepsinin boş gereksiz olduğunu gördük. Neyin kafasını yaşadığımızı anlayamadım. Hiçbir açının mantığı olmayan bir dünya.

Türkiye'deki büyük bir firma fasulye üretmiyor. Yabancılardan gelen yönlendirmeye göre fasulye ticareti yapıp onun satışından komisyon alıyor. Fasulye üretimini de engellemiş oluyor, çünkü yatırım yok. Arz yok. Bu hangi tanıma girer?

Teknolojinin ilerlemediğinin de farkındasınızdır. Belki de nereden ilerletmek isterlerse oradan ilerletiyorlar. 2 senedir hepimizin akıllarına VR-Metaverse-AI-VisionPro gibi araçları soktular. Ne kansere çözüm bulunmuş, ne saç ekimine. Uzayda yaşamı çözeriz, depremi 30-40 saniye önce fark eder telefondan uyarı göndeririz? Yersen.

Müsait zamanda 2000 - 2008 yıllarına ait TV, reklam, yaşam kalitesi hangisi hoşunuza giderse, çalışma ve yaşantıya bakın. Bir şeyler kasıtlı olarak hapis hayatına çevriliyor. Aşırı futbol seven biriydim ama böyle oyuncu olarak değil. Teknik direktör kafasında. Pazar günleri babamla keyfine sabahtan tahminler yapıp iddia oynar güler eğlenirdik. Sporda bitti. 2002 dünya kupasının ruhunu yaşamayan var mı? Güney Kore ve Japonya beraber ev sahipliği yapmıştı. Türkiye'nin maçı olduğunda saat farkından dolayı okullarda canlı izlerdik. Bu haldeydik yani.

Ha'ne diyecektim. Çok yakın zamanda sosyal medyada belgesel gibi bir video vardı. 1980'ler öncesinde insanların daha kötü beslenip daha az vitamine ulaşsa da obezitenin neredeyse olmadığı ile ilgili. Fakat 2000'lerden sonra obezitenin inanılmaz artışı var. Mutlaka bakın. 

Sistemin daralması ve çıkışının olmayışı "kötü gen" açlığını arttırıyor. Erkenden insan yaşamını sonlandırıp, yeni doğumların teşviki ile konu aldığım sistemin devamlılığı. Hızlı geçen zaman, bozuk psikolojiler ile ne kadar sürdürülebilir oda düşündürücü. Toplum olarak çok farklı bir düzeninde başlangıcı elbet olacaktır.

Yazıyorsam Yaşıyorum X Askerden Geldim

 

2023 yılını yazı yazmadan atlatıp 2024 yılına sohbetimsi yazı ile devam edebilirim. Aslına bakarsanız geçen sene 10-15 yazıyı yarım bırakmış yada silmişimdir. Taslağımda bulunanlardan yayınlayacağım. 

Geçen seneyi çok büyük ölçüde insanlara karşı tahammülsüzlük, birçok şeyi beğenmeme durumlarıyla geçiriyordum. Ünlü hastalığına kapılmış gibiyim, asperger değil. Hızlıca birçok şeyi görüp geçirmişim aniden dibe vurmuşum. Şuanda da kurtulamadık da neyse.

Birkaç gün önce askerden geldim. Askerlik ile ilgili bir yazı yazmayı planlıyordum fakat yazarsam muhtemelen başıma iş açılacak. Sohbetli yazının içine dahil etme kararı daha doğru olacağından devam ediyoruz. Askerlik detayına inersek -evet bedelli yaptım yıllık konuşmasını yaparım- Çok yanlış kararlarım var fakat 56BinTL iken ödeyip bedelli gitmek için bütün yolları denediğim için kendime çok dua ettim. Belki bir kaç sene önce gidebilirdim. Onun dışında ay hatası oldu Aralık değil Ekim-Kasım çok daha iyi olabilirdi. Aralığın hiçbir mantığı olmadı. Tazminat alacağım, maaş için desem sene bitmemiş oluyor. Sıcak desem evet bu ay sıcak geçti, normalde çok soğuk geçip daha beter de olabilirdi. Geç gitmek için bu kadar kasmaya gerek yok 29 yıl bir şekilde başarmışız. 

Yenilen Hakkımız Son Buldu

İşe girdiğimden beri kullanıldık hakkımızı güzelce yedirdik. O kadar çok yedirdik ki karşımızda obez bir yönetim yarattık. Aralarda doktor müdahelesi olsa da ameliyat olmadan kurtulmak mümkün değildi. Biraz daha devam edersem tedavi olduğumu düşündüreceğime eminim. Hem de tam şuanda. An mı? Hangi an'da? Ahahaha.

Yırtındık, hopladık tabi bu arada XS olduk sonra bizde yedik L olduk derken rotasyonumuzu alıp terfimizi aldık. Şirket içindeki eski düzene bakarsak 2,5 yılda terfi almak başarılı sayılabilir. Buna ek olarak aynı yıllar içinde Korona döneminide atlattık. Benim için başarısız, bir önceki sınav dönemindeki çılgın hatamı yapmasaydım 1,5 yıl içinde terfi alarak başarılı sayılabilirdim. Konumum çok daha farklı olabilirdi. 75 yaşında olsaydım da buna şükür diyerek anlamsızlaştırabilirdim ama bizde her şeye kabullenmek yoktur o yüzden istifamı verir geçerim demekte isteyebilirdim ama onu da demeyi düşünmüyorum. 2023 aralığa kadar çalışıp sonrasında bedelli askerliğimize geçerek geri döndüğümüzde aynı şekilde devam edebilecek miyim düşünmek lazım. Fazla düşündük. Birde aralıktan önce gidiyormuşum o daha komik olur. 

Sonunda bir üst rütbeye geçebildik. Yorucu serüvende daha çok yorulmak için minnacık bir maaş + kıdem artışı gerçekleştirerek stressimize yeni stresler ekledik, teşekkürler. Bu arada hep aklımda kaldı yazacağım yazacağım yazamadım bir türlü. Yıllar önce diyordum ki kesin bu yaşlarda kel kalacağım falan ne zamandır aklımda şuraya bir yere yazayım diye. Sıkıntısız 28'e kadar saçlı olarak geldik. Şayet kaça kadar gider anket yapabiliriz. Google da arama yapar gibi oldu başlıkta her şey yazıyor. 

Hayal Ettiğimiz Geçmiş: Neden Birinci Görüş Açısında Değil?

Anılarımın -özellikle çok küçüklüğüm- kendi gözümden değil üçüncü kişi tarafından 'sinema sahnesi' şeklinde olduğunu fark ettim.

Genellikle kendimin olduğu anılar, dış sesinde bol olduğu anılar haline dönüşüyordu. Kuş seslerinin gelmesi gibi. Bu beynimin bana karşı bir senaryo ürettiğini düşündürüyordu. Acaba bizi mi kandırıyor? Tabii ilk başta araştırma yapmamıştım. Gerçekten de öyleymiş.

Olay çok fazla psikolojik kırılımlar içeriyor. Birçoğu kısa araştırmalar yaparak konuşmaktan öte, aynı zamanda tartışmaya da açık bulgular. Fakat kesin bir gerçek var ki hatıraların süresi uzadıkça beynimiz bizim için kendine göre birleştirmeler yaparak üçüncü şahıs gözünden önümüze servis ediyor. Tartışmaya açık bulgular devreye girdiğinde ise Örneğin kendimizde beğenmediğimiz detaylar varsa eski anılarımız üçüncü şahısa çok daha hızlı bir şekilde dönüşüyor. Sadece bununla sınırlı değil mesela kendimizle ilgili bir değişiklik, beğenilmeyen halimiz olabilir. Mesela çok fazla arkadaşımız yok ve bunu söylemeye de utanıyoruz. Anılar zamanla benliğimizden çıkarak üçüncü şahıs anılarına dönüşüyor. Asıl önemli olan detaylar da bunlar. Düşünsenize beynimiz bize kendimizi iyi göstermek için oyun yapıyor. = Unutma hissi. Yoksa hatırlanmayan bir anıda ki abartıya kaçma fikri çokta dikkat çekici değil.

Bu noktada Peggy L.St.Jacques isimli bir psikolog -araştırmacı- beynimizin sadece sahte olgular ile bizi iyi göstermek için değil travmatik olgulardan korumak içinde bu tarz kurgular yaptığını tespit etmiştir. Bende ufak araştırmalar yapıp kendi fikirlerimle birleştirince acaba Dissosiyatif rahatsızlık ile bir bağ kurabilir miyim diye yerimde duramıyorum. Konu çok hassas ve yığınla araştırma yapılacak kadar derin. Varsa yoksa bu konuda en iyi aydınlatabilecek kişi Freud olurdu diye düşünüyorum.