Hayal Ettiğimiz Geçmiş: Neden Birinci Görüş Açısında Değil?

Anılarımın -özellikle çok küçüklüğüm- kendi gözümden değil üçüncü kişi tarafından 'sinema sahnesi' şeklinde olduğunu fark ettim.

Genellikle kendimin olduğu anılar, dış sesinde bol olduğu anılar haline dönüşüyordu. Kuş seslerinin gelmesi gibi. Bu beynimin bana karşı bir senaryo ürettiğini düşündürüyordu. Acaba bizi mi kandırıyor? Tabii ilk başta araştırma yapmamıştım. Gerçekten de öyleymiş.

Olay çok fazla psikolojik kırılımlar içeriyor. Birçoğu kısa araştırmalar yaparak konuşmaktan öte, aynı zamanda tartışmaya da açık bulgular. Fakat kesin bir gerçek var ki hatıraların süresi uzadıkça beynimiz bizim için kendine göre birleştirmeler yaparak üçüncü şahıs gözünden önümüze servis ediyor. Tartışmaya açık bulgular devreye girdiğinde ise Örneğin kendimizde beğenmediğimiz detaylar varsa eski anılarımız üçüncü şahısa çok daha hızlı bir şekilde dönüşüyor. Sadece bununla sınırlı değil mesela kendimizle ilgili bir değişiklik, beğenilmeyen halimiz olabilir. Mesela çok fazla arkadaşımız yok ve bunu söylemeye de utanıyoruz. Anılar zamanla benliğimizden çıkarak üçüncü şahıs anılarına dönüşüyor. Asıl önemli olan detaylar da bunlar. Düşünsenize beynimiz bize kendimizi iyi göstermek için oyun yapıyor. = Unutma hissi. Yoksa hatırlanmayan bir anıda ki abartıya kaçma fikri çokta dikkat çekici değil.

Bu noktada Peggy L.St.Jacques isimli bir psikolog -araştırmacı- beynimizin sadece sahte olgular ile bizi iyi göstermek için değil travmatik olgulardan korumak içinde bu tarz kurgular yaptığını tespit etmiştir. Bende ufak araştırmalar yapıp kendi fikirlerimle birleştirince acaba Dissosiyatif rahatsızlık ile bir bağ kurabilir miyim diye yerimde duramıyorum. Konu çok hassas ve yığınla araştırma yapılacak kadar derin. Varsa yoksa bu konuda en iyi aydınlatabilecek kişi Freud olurdu diye düşünüyorum.