Etrafıma bakıyorum, anılara bakıyorum hayata bakıyorum. Gerçekten bir şeyler ters gitmiyor mu? Sıkıcılık arttı yaptığımız her şey sıradanlaştı. Örneğin ben yılbaşını çok severim. Küçükken Amerikanvari yılbaşı kutlamalarını yaşadım. Çam ağacı alınır aileler toplanır hediyeler koyulur güzel bir yemek masası gece yarısına kadar sohbet muhabbet. Belirli bir yaştan sonra kendi evim olsun eşimle çocuğumla bunu yaşayayım hediye alayım, yılbaşı müzikleri dekorları çok istiyordum. İçimde kalmıştır hep. Belki 90'larda hem aileden görmem hem de Amerikan yapımı yılbaşı filmlerden etkilenme durumum olabilir. Çok istiyorduk işte. Fakat son 2 yıldır bunu bile istemez "amaan" moduna girdim. Ya bu kadar mı zevk alamaz sıkıcı bir hayata geçtik anlamıyorum. Kar yağıyor gezelim edelim değil de, akşam her yer çamur olacak bir ton rezillik diye kafamda canlanıyor. Özellikle bunları son 4-5 senedir yoğun bir şekilde yaşıyor gibiyim. Yazarken de bir yandan düşünüyorum yaşla alakası var mı yok mu diye. Sanki yaşsal bir sıkıntı değil, hala oyuncak dükkanları gezen oyunlar oynayan garip biriyim. Değişen bir şey yok o tarafta.
Ülkenin sıkıntılı durumu bunu tetikliyor olabilir mi diye düşünürken tam bu sıkıntıların başlangıcı ile iş hayatına atılmam yorucu dönemlerin başlaması ve yaşımın büyümesi de denk geldiği için hangisinden olduğunu kestiremiyorum. Belki de hiç biri, tüm dünya aynı hisleri yaşıyor. Özellikle 2000-2012 yılları hayatımın en "doruk" yılları. Acayip keyifli muhteşemdi. İşte tam bu yaşlarda aslında benim ergenliğimin yılları. Maddi düşüncem yok. Kafa karışıklığının başladığı noktada şu; bu yıllar benim en eğlenceli yıllarım fakat yaşça benden büyük kişilerin bir çoğunun da keyifli olduğu yıllar arasına aynı yıllar denk geliyor.
İki; Dünyada ki ekonomik ve yönetimsel sistemlerin insanları dümdüz yapmasından kaynaklanıyor olabileceği. Kapitalist sistem çok işlevsel ve sonu kolay kolay gelmeyecek bir yapı. Ancak çarkın tıkanması gördüğüm kadarıyla sonu getirebiliyor. Mesela ikinci dünya savaşı sonunda kapitalizmin artması insanları ne kadar parasal sıkıntıya itse de mutlu ediyordu. Çamaşır makinesi çıkıyor onu aldıktan sonra, bulaşık makinesi çıkıyor onu alıyor başka markalar giriyor onlardan alıyor sonra ilk aldığı bozuluyor rekabet var derken çalış çalış kendine bir şeyler al, çalış çalış eve bunu yap, şunu yap diye kendini revize ediyordu. Ama artık herkes doyum noktasına ulaştı. Yeni bir şeyler yok. 1970'lerden beri ufak yenilikler dışında büyük gelişme gösteren teknoloji hayatımıza girmedi. Ozaman da araba var bu zamanda var değişen tek şey fiziksel özellikleri ve uyumlulukları. Ev eskiden tahtadan ise şimdi daha yenilikçi fakat ikisi de = EV. Metaverse vb oluşumların çıkmasını da buna bağlıyorum. İnsan sürekli yeni şeyler isteyen, öğrenme kabiliyeti çok yüksek bir canlı. Yeni görünen her şey sadece bir öncekinin kopyası. Eskiden olan tahtadan ev ile metaverse içindeki ev benim için aynı. Kafam onu değiştirmiyor, kısa süreli oyalanma fırsatı yaratıyor.
2022 yılında 15 seans süren kıl lazer tedavisinin olması bile bana komik geliyor. Marsa gitmeyi konuşuyoruz ama hala kellik için bir çözüm yok. Çok mantıksız değil mi. En mutlu olunan yıllar belli ki birçok insan için benzer. Nedenleri de belli. Kendi kendime cevap almış oldum bu da ilginç olmadı mı. Bakın mesela Youtube 2005 yılında kuruldu. Onun keşfedilmesi tam stabil çalışması, yayılması derken 2008 - 2010'larını buldu ve onu da hızlıca tüketip yavaştan rafa kaldıracağız. Sanırım sistemin tıkanması asıl bu sıkılmanın başlangıcı.
Artık sistem bende kendime doydum diyor. Feedback'i bizi etkiliyor. Canım mont almak istemiyor montum var. Parasal olarakta eskisi gibi ücrette değil. 1 sene daha almam başka birşey alırım. Ama o başka bir şey çıkmıyor. Bu sefer elimdekilere dönüyorum. Elimdekiler de diyor ki; Yahu yeter artık 10 yıldır dönüp dönüp bana sarıyorsun 25 yıldır karın yağmasıyla eğleniyorsun ama yeter artık kar yağsın eğlen ama karda yeni bir şeyler yapmalısın baydı diyor. Kendi kendime konuşup kendi sorunumu anladım.. Maddiyat düzelirse bizim yaşamadığımız kapitalist sistemin güzellikleri var onları yaşarsak bir 20 yıl daha sıkılmayız. Hadi bize onları yaşat. İnsan olarak ne garibiz. Görüşüm sistemin çöküşü geldiği noktasına yaklaştı. Belkide bundan 50-60 yıl sonra çok farklı yeni sistemleri konuşuyor olacağız.
İlk Yorumu Sen Yap !
Yorum Gönder