Gömleğimi iliklediğim sırada hiçbir zaman tam anlamıyla kapanmayıp, özel hayatımızın olduğunu hissettirmeyecek yarı aralık kapımdan içeriye doğru aynı ritimle söylenen "is my rii nını is my rii" melodisine benzeyen seslerin geldiğini fark ettim. Neden bana gömlek verildi? Ve neden gömleğimin düğmelerini ilikliyorum. İki sorunun da cevabını bilmeden üzerim yarım iliklenmiş ve salaş gömlekli tarzımla sese doğru gitmem gerek. Her korku filminde olduğu gibi gidilmemesi gereken yere doğru gitmem lazım.
'Bu parkelerin üzerinden tek bir düzlükte hızlıca gittiğimde arabayla gidiyormuşum gibi oluyor'. İlk vardığım oda bizim katın herkese açık olan lavabosu! Sesi hala duyuyorum fakat orada değilim. Boğuk ambiyans ile gelen bir ses var ve hala aynı tonda. Ama sanki sözleri biraz daha iyi duyuyor gibiyim. Her açtığım kapı beni biraz daha sese doğru yaklaştırıyor ve işin ürpertici boyutu, sesi çok daha gürültülü duymaya başlıyorum. 4. kat görevlisi aniden beni kolumdan çekip 'ses falan yok, üzerindeki ile bu şekilde gezemessin' dediğinde ona sesten bahsettiğimi hatırlamadığımı fark ederek, neden gidiyorum? bu gömlek ile gezilemez? kafamın içerisinde düşünmeye başlıyorum. Hiç durmadan ilerlerken neyin ne olduğunu anlayamaz oldum.
Çok yoruldum.
Anlamsızca bir sese doğru gidiyorum ve bu eski püskü delirmemişler hastanesinde asansör adına hiçbir şey yok.
Ne ara 4. kata geldim onun bile farkında değilim. Dinlenmem gerek.
Melodi olmayan bazı başka seslerde duymaya başladım, ne oluyor diyorum ne oluyor!!
Cama doğru yönelip aşağıya baktığımda bir kafesin içerisinde Puma görüyorum. Sanırım bu delirmemişler hastanesi beni sonunda delirtti diye düşünürken rengi olmayan bir aracın içinden sevgili Okan B. iniyor. Burada herkes delirmiş olmalı. Artık bu sese doğru gitmek zorundayım. Her adımımda daha fazla yaklaşıyorum. Son adımımı attığımda bir kalabalığa doğru geçiyorum ve duyduğum melodi artık daha net. "Serkan is my girl, serkan is maa gooorl, serkan is my girl". Anlamadığım ise sevgili Okan B. nasıl burada olur ve bu tipler neden bu havalı gömlekleri ile 'Serkan is my girl' şarkısını söyleyerek karşımızda duruyorlar.
Şüphesiz bugün hastanemizin sezonluk kıyafetlerinin değişim günü. Bizlerde yeni kıyafetleri deneyen birer futbolcu gibiyiz. Muhtemelen kafesin içerisinde getirilen Pumada bizim maskotik imgesel sponsorluğumuz. Kayıtsız şartsız sözleşmesini sonsuza kadar imzaladığım hastanemin bir numaralı hasta olmayanı ve kıyafet tanıtımını yapan bir modelim. Ama ne modeliyim hala onu anlamadım. Kapımın arasından püfür püfür esen kış esintisi ile ne yaptığını bilmez insanları rahatça eleştirebilecekken her sezon değişime uğramayıp tabiri doğru oluyor ise eğer; Makinede yıkanıp önümüze tekrar tekrar sunulan, yeni bunlar diye yutturulan bu kıyafetler.. Aman tanrım!
Bir dakika. Ben jüriymişim?
İlk Yorumu Sen Yap !
Yorum Gönder