Çemberin İçindeki Cennet

Herkes kendi cennetini yaşadığı çemberin içinde kurar aslında. Çemberin sınırlarını belirler ve görüşlerimizi, hayatımızı dökeriz içerisine. İnanmak istediğimiz herşeyi, kalbimizin tamamını, duygularımızı hislerimizi çemberin içine sabitleriz. İçine girmesini istediğimiz kişileri, düşünceleri, hayatlarıda gene biz seçeriz.

Bu yüzden herkes kendi cennetini oluşturur ve gene, kendisine göre... Bazen çember öyle bir zayıflarki çemberin ortasına gelip dengeyi sağlamaya çalışırız. Çember daralacak gibi oluruz, inandığımız kişiler cennetimizden büyüdükçe zayıf yerinden çıkmak ister. Farklı, belkide yanlış hayatları düşünceleride alırız cennetimize. Bunlar sadece cennetimizin çemberini zayıflatmak için olmazlar.

Ama o çemberin içinde bazı duygular vardır ki onlar büyüdükçe, yenilendikçe çemberden kaçmak ister. Yeni şeyler görür başka şeyler... O belki mutlu ve iyi olacaktır ama siz ne kadar sağlam çembere sahip olsanızda hep mutlu cennetinizin içinde yanlız bırakacak duygu olacaktır. Neden çemberin içine düşen bir kedi büyüdükçe saflığını kaybederek kendini dışarı atmak istedi ki? Kim uyandırdı onu.. Uyanmasımı gerekiyordu. Uyuduğu yerde cennetiyle mutlu olarak kalsıydı ya. Yoksa herşey olması gerektiği gibimiydi..

Şimdi tüm çember eskisinden daha sert, eskisinden daha dikenli şekilde kaplanmış olacak. Peki cennetteki mutluluk eskisi gibi olacak mı. Bunu ne cennet nede çemberin içindeki hiç bir varlık bilemeyecek. Belki aylar sonra, belkide yıllar. Belkide insan bazı şeyleri kaybedince sadece cennetin devam etmesi için uzatmaları oynayacaktır.

Son kez el ele tutuşuyorduk. Karanlık oluyordu.. Yavaş yavaş.... Çemberin en uzağındaki karanlıkta neydi? Elini bırakmadım, sende bırakmadığını söylüyorsun. Öyleyse neden giderek kayboluyorsun? Yoksa saflığını kaybedip kendini dışarımı atıyorsun.

Daha fazla tutamıyorum...