Daha önce çok samimi olmadığım veya samimi olduğum biri beni görüp sarılmadı. Veya durduk yere birisi beni arayıp sen benim için çok önemlisin buluşalım mı? Demedi. Çünkü ben hayatımı şekillendirmişim. Herşeyimi "klon" gibi oturtup dizayn etmişim. Neden, nelerden yola çıkarak bunu yaptım bilmiyorum ama herkesi stabil bir dostluğa, arkadaşlığa belkide bir ilişkiye ittim. Sürekli çekindim, insanları rahatsız etmekten. Bunaltmaktan. Gerçek duyguları hep ilişkilerimde aradım ama onlardan da uzaklaşan, yanlış şeyler gören, bitirmem gerektiğini düşünen ben oldum.
Bugün oturup düşündüğümdeyse artık bunu istemiyor olmamdı. Tabiki kimseye olan tavrımda, alışkanlıklarımda değişiklik olmayacak ama neden insanlarla mesafem var bunu aşmak istiyorum.
.............. istemiyorum da.
Sanırım alıştım. Yada yapamıyorum. Samimiyetsiz vıcık vıcık dostluğa gelemiyorum. Olamayacağım ortamlar için yalancı arkadaşlıklar kuramıyorum. Bir kızın kalbini kırarım diye ona çıkışamıyorum. Kimseye dönüp bana dokunmadığı sürece yanında olamıyorum, sinirlenemiyorum. Sanki onlar ve benim aramda da gizli bir duvar var gibi, öbür tarafa geçmemek için ısrar ediyor. Uzaklaşmak, soyutlanmak istiyor. İki yüzlülüğü yalancılığı görmezden gelemiyor. İstiyorum ki biri gerçekten kalbinden hissedip sarılsın bana. İstiyorum ki gözlerinden gerçek, çıkarları olmayan yaşlar akarken beni arayıp sana ihtiyacım var desin. Olmuyor. Kimsem yok gibi. Varsa da ben uzağım. Benliğim uzak. Neden..
Anlatamıyorum derdimi hiçbir şekilde, yazmaya başladığımda başka yerlere gidiyor ellerim. Kalbimi dökemiyor tam olarak. Kalbim de mi soyutladı kendini. Hayır ben bunu istemiyorum!
İlk Yorumu Sen Yap !
Yorum Gönder