Papatya'nın Güneşi

Güneşin papatyası için açtığı mutluluğun günüydü.

Papatyanın incecik görüntüsünü güneş tüm sıcaklığıyla kaplıyordu. Her şey papatyanın beyazlığı kadar saf, temiz.

Gözlerine bakıyordu, ellerini yüzüne koyarak

Duygusunu anlamaya çalışıyordu

Mutlumuydu

Yoksa üzgün mü?

Belkide papatyanın bütün kış döneminde aradığı tek şey,

Güneşiydi.

Uzaklaştığını sandığı günlerde ikiside bugünü bekliyordu. Zarifliğiyle çıkıyordu güneşin karşısına.

Uyandığında ilk önce saçlarına mı dokunuyordu, yoksa ellerine mi bakıyordu. Yastığından başını kaldırdığında gülümsüyordu. Renk tonlarının arasında kaybolup kendisini buluyordu ayaklarının altında gecenin yıldızları üzerinde güneş parlıyordu.

Tekrar tekrar uyanmak istiyordu
Nefes alışını bilmek istiyordu
Ellerine mi bakıyordu
Gözleri kapanıyor
Açtığında karşısında güneşi olacaktı
Perdeler hafifçe sallanıyor
Odaya güneşin kokusu giriyor
Tekrar gözleri kapanıyordu
Artık hiçbir gün önceki günler gibi olmayacaktı
Papatya incecik bedeniyle gülümsüyordu.

Saçlarının sıcaklığında güneşin olduğunu biliyordu papatya, ayağa kalktığında kendisini kumsalın ortasında ıssız tek olarak bulacaktı. Güneş tekrar yükseliyor papatyanın zarifliğini ön plana çıkartıyordu.

Saçları sallanıyordu
Denizle uyum içindeydi
Ayakları sıcacık kumun üstünde olsada
Tüm bedeninde mutluluk hissediyor
Ona doğru gitmek istiyordu

Hergün senin için tekrar..